دانشمندان از لیدز، انگلستان، اثرات تنتور مر، گل همیشه بهار و آویشن را بر روی پروپیونی باکتریوم آکنه (P. acnes)، باکتری ایجاد کننده آکنه، آزمایش کردند. آنها دریافتند که آویشن ممکن است در درمان آکنه موثر باشد.
آویشن پودر شده دارای اثر ضد باکتریایی آن قوی‌تر از غلظت‌های استاندارد بنزوئیل پراکسید، ماده فعال در اکثر کرم‌ها و شوینده‌های آکنه است.
بنزوئیل پراکسید همچنین باعث ایجاد احساس سوزش و سوزش روی پوست می شود، به این معنی که تنتور آویشن ممکن است راه حلی برای آکنه باشد که منجر به عوارض ناخواسته کمتری می شود.
مصریان باستان از آویشن به عنوان مایع مومیایی کردن استفاده می کردند. در یونان باستان از آویشن به عنوان بخور در معابد استفاده می کردند و آن را به آب حمام اضافه می کردند.
رومی ها از آویشن به عنوان طعم دهنده پنیر و نوشیدنی های الکلی استفاده می کردند. همچنین ظاهراً آن را به عنوان درمانی برای افرادی که مالیخولیا یا خجالتی بودند ارائه می دهند. ارتش روم با فتح این سرزمین، آویشن را به جزایر بریتانیا معرفی کرد.
بقراط که در حدود 460 قبل از میلاد تا 370 قبل از میلاد زندگی می کرد و امروزه به عنوان “پدر طب غربی” شناخته می شود، آویشن را برای بیماری ها و بیماری های تنفسی توصیه می کرد. مردم آویشن را در باغ ها پرورش می دادند و آن را در روستاها جمع آوری می کردند.
هنگامی که مرگ سیاه در دهه 1340 اروپا را فرا گرفت، مردم برای محافظت از آویشن استفاده می کردند.
تحقیقات علمی از این کاربرد خاص پشتیبانی نمی‌کنند، اما نشان داده‌اند که آویشن دارای طیف وسیعی از خواص دارویی است که افراد مدرن می‌توانند از آنها استفاده مفیدی کنند.
افراد می توانند از برگ های تازه آویشن در چای و پخت و پز استفاده کنند و گاهی آنها را بین لایه های کتان قرار دهند تا از پارچه در برابر حشرات محافظت کنند.
اسانس آویشن که معمولاً به آن «روغن آویشن» می گویند، بین 20 تا 60 درصد تیمول دارد.
تولید کنندگان روغن آویشن را برای طیف وسیعی از مصارف استخراج می کنند، از جمله صابون های معطر و به عنوان یک عنصر در دئودورانت.
